ludwigshafner parkfescht

Die Reitschulwäche rollen aa,
mer duht Blagade klewe.
Am Parkfescht, do is alles draa,
de Park is voller Lewe.

En werd im Land bekannt gemacht,
dann jeder soll 's jo wisse.
Wer kummt un wer den Park betracht,
is eefach mitgerisse.

Do sieht mer, was mer selde sieht
un alles is so friedlich.
Des Fescht is werklich for 's Gemiet,
mer macht sich 's recht gemietlich.

An erschter Stell steht de Humor,
die Eenichkeit un 's Esse.
Mer feiert 's jo schun viele Johr
es Parkfescht unnerdesse.

Un 's soll aa länger noch besteh':
Des missener kabbiere,
's Parkfescht derf net unnergeh',
des muss mer honoriere.

Do kann mer aach sein Häämetsinn
als Pälzer noch beweise.
Solang ich froh un luschdisch bin,
zähl ich net zum alte Eise.

Un is mer in de Bude drei,
do will mer aach net spare,
do esst mer was un trinkt sein Wei,
un will aach Reitschul fahre.

Es sitzt sich iweral bequem,
mer kann sich unnerhalte;
des is doch schenner wie deheem,
raus aus dem Trott, dem alte.

Gern geht mer an die Schießbud hie
zum Schieße un kaaft Lose,
un wann ich dort den Bär net grie,
dann nemm ich halt die Rose.

Die schenk ich dann de Brezelfraa
un kaaf mer gleich e Brezel.
Es Parkfescht sin mei schenschde Daa,
de Park, mei schenschdes Plätzel.

Drum saa ich immer, sammeln eich
un kummen gleich in Masse.
Was is die Palz an Spass so reich,
des derf mer net vebasse,

Ich lad eich all zum Parkfescht ei!
Des saa ich hunnert mol,
meer wollen Parkfeschtfreinde sei,
dann fiehlen mer uns wohl.