es brinnche

Ich wääß im Daal e Brinnche,
des laaft net erscht e Stinnche,
des laaft wääß Gott schun wieviel Johr,
mer sieht's jo an dem alte Rohr,
´s netzt Blumme, Gras un Belle,
so reich sin Gottes Quelle.

Die Vechelcher, wu dorschtich sin,
die puddeln sich im Wasser drin,
un ´s sheppt sich manchi schwieli Hand
en kiehle Schluck im Sunnebrand,
manch Reh kummt sich se bicke,
selbscht Käwwercher un Micke.

Emol laaft 's schnell, mol troppeweis,
dann werre laut un manchmol leis,
doch immer laaft's, mer kann druff geh,
dass sich im Daal de Dorscht duht lee;
un manches scheenc Stinnche
hab ich verlebt am Brinnche.