derkemer worschtmarkt

Ich hab zu meiner Fraa gesaat,
kumm richt emol dein Sunndagsstaat,
un loss der scheene Locke dreh,
meer wollen uff de Worschtmarkt geh.

Wer Pälzer Blut hot, wääschde Fraa,
bleibt net deheem an denne Daa,
des wääß ich noch vun frieher als,
in Derkem trefft sich heit die Palz.

Net bloß die Palz, in jedem Zelt,
in Derkem, trefft sich heit die Welt,
beim Gußmann, den wu jeder kennt,
doch ´s Glanzstick sin die Schubkarchständ.

Die Schubkarchständ sin Garandie
for gude Wei un Harmonie,
dass kenner de Humor vertreibt,
un, dass de Worschtmarkt Worschtmarkt bleibt.

Un was uns fräät uff alle Fäll,
am Michelsberg is die Kapell,
un so ä aldi Wallfahrtsstätt,
macht de Worschtmarkt erscht kumplett.

Mer hot halt doch schun viel geduh,
de Worschtmarktsbrunne g'hert dezu,
am Bahnhof, mit seim neie Klääd,
däs Kunschtwerk macht uns großi Frääd.

Un bis mer gucken rum un dum,
do sin mer uff de Worschtmarkt kumm.
Die Musik bot en Dusch geblos
un iwweral war ebbes los.

Meer waren stännisch, däs Hallo,
na sowas war jo noch net do.
Meer gucken wie net recht gescheit
un sieh'n vor lauter Leit kee Leit.

De Leierkaschdemann duht dreh,
do bleibt de halwe Worschtmarkt steh,
un froh un luschdich, uff un ab,
rollt mancher Grosche in sei Kapp.

Ich nemm dann do am Schubkarchstand
de erschte Schobbe in die Hand.
Mei Fraa trinkt aa, un ich trink aus,
un ruf: "Zum Wohl mei aldes Haus."

Dann hän mer uns ans Herz gedrickt,
so wie sich 's uffem Worschtmarkt schickt,
un hän gesaat, jetzt kummt 's uns vor
als wär'n mer in de beschde Johr.

Froh sinn mer dorch die Zelte gang
un hän zu singe aagefang,
un hän geschmeddert froh un frei
vum Dehn die Schlager alt un nei.

Meer sin vun Bud zu Bud gedabbt,
was do net alles werd verzabbt.
In eenre Stunn gäbt's mee Humor,
wie sunscht fascht übers ganze Johr.

De Bellemer Heiner frei un froh,
mir 'm Kinschdlerhut war aach schun do.
Karl Räder, Ludwich Hartmann, aa
Helmut Metzger hot was vorgetraa.

Karl Heinz hot däs jo oft beschribb,
un is em Worschtmarkt trei geblibb.
Der hot uff Wort un Bild geacht,
un hot de Dichter Mut gemacht.

Do kann mer saache was mer will,
die Bilder als vum Otto Dill,
wu 's Worschtmarktfescht verherrlicht hän,
däs zehlt zum Beschde, was ich kenn.

Do kummt mer bletzlich vor 's Gesicht,
mein Freind, de Karl vum Amtsgericht.
Däs war vor Frääd e Mordshallo,
schun war en neier Schobbe do.

De Karl war noch vum rechte Schrot,
en echter Freind, in Frääd un Not,
un was er saat, war wohr un echt,
un trinke kann er aach net schlecht.

Jetzt waren mer zu dritt im Bund
un dauernd geht de Schobbe rund.
Bis owends war es ganze Land
befreind, verbriedert un verwandt.

Ich kaaf mer en Napoleonshut,
dass alles präsendiere duht.
Ä laut Gelächter iwweral,
doch war mer alles worschtegal.

's hot keener ebbes krumm genumm,
aach der net, wu noch grad is kumm.
Was war doch däs so wunnerschee.
un weiter wääß ich garnix mee.