de appel

De Appel, gell, des wissener all,
war schuld am erschte Sündefall.
Die Eva hot' n halt achielt,
so hän mer 's Paradies verspielt.
Was kannscht do mache, s'war ehrn Wille,
die Äppel war'n ehr Schlankheitspille.
Sie wollt doch schee sei, sapperlott,
mer kann's versteh', doch 's war verbott.
De Adam hot de Gruzze grieht
un des war dann es Enn vum Lied.
Wie's vor sich gang is, wiss'ner jo
de Appel war halt nimmi do.
Es war bassiert, es hot geblitzt,
die Eva friert, de Adam schwitzt.
So kann mer sich sei Glick verpusche,
die Eva wollt's noch schnell verdusche,
ganz diplomatisch, wie mer saat,
mit so me scheene Feicheblaad.
De Adam awwer, der war stur
un hot gekrisch in eener Dur:
Die scheene Stunne sin vorbei,
jetzt sitzen mer drin, im Appelbrei,
ich kennt mer selbscht de Kopp abreiße,
dass ich muss in denn Gruzze beiße.
Jetzt, wu's zu speet is, schlaat eem 's G'wisse,
mer hätt's halt frieher wisse misse.
Vor Ärger war er ganz malad.
Die Eva hot kee Wort gesaat
un baschdelt sich e Kläädche fix,
halt unne korz un owwe nix.
Am Ausschitt zwää, drei Blume schnell,
fertisch war's schun, 's erscht Modell.
Na, guck mol her, is des net schee?
Is des net schick, was will mer mee.
Zum Greine, saat se, is keen Grund,
dann Äppel esse is gesund.
Des is for mich doch kee Problem,
ich planz mer selbscht mei Äppelbääm,
koch Appelbrei, derr Äppelschnitze,
ich loss dich net im Elend sitze.
Meer bau'n uns in de Palz e Haus,
werscht sieh, meer kummen prima aus.
Meer schaffen fescht un duhn uns riehre,
geh'n in die Kerch un dann spaziere,
die Kinner schick'n mer in die Schul,
ich fahr de Mischt un du de Puhl.
Do muss jo alles gut gedeihe,
dann danzen mer als mol im Freie,
en Rock 'n Roll, werscht sieh, ab heit
beginnt for uns e schenn' ri Zeit.
Meer wern modern un wann sich's lohnt,
do schnerr' n mer aach noch uff de Mond.
Jetzt sei nor net so zäh wie Lerre
un gäb mer halt e Kissche werre.
Do sieht mer, 's war e Pälzer Krott,
so wie mer se aach heit noch hot.
Sie war halt ganz uff's Obst versesse
un hot de schenschtc Appel gesse.
E Schwowemädel, gäbt mol acht,
hätt aus dem Appel Mooscht gemacht.
Drum kann mer saa, des is keen Wind,
die Eva war e Pälzer Kind.
Un die Moral vum Ganze, horch,
en Pälzer setzt sich immer dorch.
Un hoscht's mol schwerer, grieh keen Rappel,
mach's wie die Eva, ess en Appel.