als schulbuu

Ich hab mich als Schulbuu so gern als rasiert,
hab Drache gebaschdelt un Schnecke dressiert.
Hab Stimme gemacht wie e Gääß un e Kuh,
im Iwwermut als, erscht määh un dann muuh.

Wann Friehjohr war, hab ich de Guguck gemacht,
guguck, guguck, un hab lauthals gelacht.
Ich hab wie en Zirkusgaul danze gekennt,
un bin im Galoppsprung um ´s Haus rumgerennt.

Ich hab aach de dumme Auguscht markiert
un bin uffem Weschsääl erumbalanciert.
Do hab ich mer manchmol de Hemdzippel veklemmt.
Dann hab ich als drei bis vier Zentner gestemmt,

Däs hääßt, ich hab so geduh wie 'n Athlet,
un hab als die Aa wie 'n Kraftprotz vedreht.
In Werklichkeit warn's bloß drei Pund ore vier,
denn die Hantele waren aus purem Babier.

De Maikäwwer hemmer die Kebb abgebisse
un hän aach als manchmol e Scheib neigeschmisse.
Em Oschderhaas hab ich viel Neschder gebaut,
un machmol do hemmer die Kersche geklaut.

In de Neijohrsnacht hemmer geschoss mit Karbid,
mer wollten de Deiwel vetreiwe demit,
doch war als en Schuss mol zu laut, wie gesaat,
dann hän se uns als wie de Deiwel gejaat.

Mensch ärjer dich net, hemm'r gespielt, däs war gut,
do is mer verplatzt als vor Zorn un vor Wut.
Solang mer gewunn hot, war Friede ehr Leit,
doch hot mer velore hot's Krach gäb un Streit.

Oft hemmer däs Spiel in zeh Dääle verrisse
un hän 's mit de Kletzcher zum Fenschder naus g'schmisse.
Im Sturm un im Rää simmer naus uff die Stroß
un hän mit de Gießkanne laut als geblos.
Mer sin dorch die diefschde Pitsche geloffe
un wären als beinoh im Babbel versoffe.

Zwää Grotte, e Blindschleich, e Eidechs, drei Mais,
die haw ich verhannelt gää Zucker un Eis,
gä 'n Guguck, e Uhr, un e Gudselcherstang,
der Hannel war gut, bloß die Uhr is net gang.
En Krätz un en Gruuscht is do zamme als kumme,
awwer eener beim Hannel war immer de Dumme.

Mer hän uffem Gääßbock galopp als geridde,
un hän als am elfe schun zwelfe gelidde.
In die Schneeballe hemmer als Wacke gemacht,
un sin dann als Treiwer naus mit uff die Jacht,
mit Knibbel und Pichel. un war'n uff de Lauer,
mool laut un mool still, doch die Hase war'n schlauer.
Die sin als um's Eck gesaust, schnell dorch die Bisch,
un mer hän wiescht gescholte un hän als gekrisch.
Hopp suchdada, suchdada hot 's laut geschallt,
doch ´s meischt war's Schroot umsunscht als verknallt.

Mer hän aach als Ebbel un Beere geschdrenzt,
un hän als Indianer un Raiwer geglänzt.
Ich hab wie de Tell uff die Ebbel geschosse,
doch meischt war owends e Loch in de Hosse.
Do hot em de Vadder die Ohre gezwickt.
Die Mudder hot awwer die Hosse geflickt,
un hot em gedröscht, un verbunn un gewesch,
un hot dann die Stee aus de Säck un die Fresch.
Die hän als gequaxt un gezawwelt im Sack,
wie draus uff de Wiss: Quack-gwack, quack-gwack.

For e Latwergschmeer simmer dorch 's Feier gerennt,
un hän wie die Äächherncher klettre gekennt.
Zum Gliggerchersspiele hab ich mer deheem
die Gligger als selwer gebosselt aus Lehm.
Im Backowwe haw ich se dann als gederrt,
do sin se wie Huzzele zammegeschnerrt,
un sin dann aa meischt newer es Loch hiegerollt,
keen Mensch bot die eckische Eier gewollt.

Un bot mer beim Schlachtfescht es Schwänzche gehalte,
däs war als e Gaudi for Junge un Alte.
De Metzjerborsch hot do geheerisch gelacht
un bot uns mit Blut als en Schnorres gemacht.

Wann Kerwe war hemmer die Reitschul gedrickt,
den Lehrer im Scherz in de April als geschickt.
Un hot'r uns manchmol die Hosse veklobbt,
do hemmer e Saublos in die Hosse gestobbt.
Däs hot als gekracht, un mer hän wie de Blitz
zwää Reißbrettstifte geleet uff sein Sitz.
Sein Krisch hör ich heit noch, däs war kee Gebet,
's war mee e Gejodel, däs hot uns gefräät,

Un Niespulwer, Juckpulwer, Schießpulwer gar,
war wichtiger manchmol wie's Lesebuch war,
mit seine Belehrunge un de Gedichte,
viel wichticher war'n uns die Raiwergeschichte.

Mei Herz hot an ännere Schiffschauk'l g'hängt,
däs gäbt mein Beruf mol, so haw ich gedenkt.
Doch ´s Schicksal wollt's annerscht, ´s hot net kenne sei,
heit schreib ich Gedichte, un däs bringt nix ei.

So geht's, aus em Saul werd en Paul mit de Zeit,
dort war mer noch ken Kavalier, so wie heit.
Do hemmer de Määd als die Hoorzebb gefärbt,
mit Dinte, doch Dank hoscht dofor net geerbt.

Un wollt mer mol net in die Schul morgens geh,
do hot mer gejammert, de Kopp duht so weh;
de Bauch duht so dricke, mer sucht halt en Grund,
doch kaum war die Schul aus, do war mer gesund.
De Lewwertraan, hot als die Mudder gemeent,
hott alles gehäält, däs war mer gewehnt.

Wu e Schell an de Deer war, do hemmer geschellt,
die Leit hän gescholt, un die Hund hän gebellt.
Am liebschde hemmer Theater gespielt,
hän Kischde un Schränk no Klamotte dorchwiehlt.

Mer hän uns dann aa wie die Kinschdler frisiert
un hän uns die Hoor schee mit Schmalz als toupiert.
Die Schmink war vun Ruß un de Schnorres aus Wichs.
Jetzt saa´n emol selwer, ehr Leit, war däs nix?
Ich war de Direkder im Babbe seim Frack.
E weissi Maus hatt ich immer im Sack.

Do hemmer gezauwert, gesunge, gelacht,
un hän Kumplimente un Bosse gemacht.
Mer hän aach als oft lotogorisch gediwwert.
Ich war net de Brävschde, hab manches geliwwert.
Doch eens wääß ich sicher, 's war'n luschdische Sache,
wär ich nochmol en Buu, det ich's werre so mache.